Ik ben zo prikkelbaar... Ja, hoor ik je denken. Iedereen is wel eens prikkelbaar. Maar ik bedoel eigenlijk mijn darmen. Die zijn zo prikkelbaar. Je kunt er niets van op aan. Het ene moment verga je van de buikpijn, het andere moment zit je de halve dag op het toilet. Bij voorkeur op mijn eigen toilet. Daar voel ik me lekker op mijn gemak en kan je zo heerlijk de Donald Duck lezen. Of je telefoon meenemen. Ja, doe mij maar mijn eigen toilet.
Het went hoor, dat prikkelbaar zijn! Het is maar een bijkomstigheid.
Maar stel je nu eens voor dat je niet naar het toilet kunt. Omdat je een stoma hebt. En je bent dan prikkelbaar. Mijn vriendinnetje heeft een stoma en is prikkelbaar. Dit vriendinnetje heeft toch best een beetje pech gehad in haar leven. Het aantal keren dat ik onder het mes ben geweest is op één hand te tellen. En dan gaat het om simpele dingen. Buisjes, keelamandelen, neusamandelen. Het aantal keren dat mijn vriendinnetje onder het mes is geweest is niet op één hand te tellen. Zij heeft een hand of zes, zeven nodig. Reken maar uit. En dat in 12 jaar tijd. Daarvan word je wel prikkelbaar... Maar ondanks haar pijn en verdriet blijft ze altijd positief in het leven staan. Zij verdient een bloemetje!
Gisteren togen we met zijn tweetjes naar een voorlichtingsavond van het vermoeidheidscentrum in Lelystad. Over de voorlichting zullen we het maar niet hebben. Als je nog geen last had van vermoeidheid dan kreeg je het wel van die voorlichting. Dus daar ga ik je niet mee vermoeien...
Oké. Daar gingen we dus. Omdat vriendinnetje niet mag autorijden zat ze naast mij op de passagiersstoel. Nou ja, zitten... Hangen dus. Sinds haar laatste operatie kan ze niet meer gewoon zitten. Probeer het maar eens uit. Daar word je niet echt blij van. Onderweg stopte ik bij de benzinepomp. Even een pakje van die kankerverwekkende stokjes scoren. Vriendinnetje controleerde haar stoma. Niets aan de hand. Dus zoefden we de snelweg weer op. Nog geen drie tellen later had vriendinnetje een lekkage. Jas open, broek naar beneden, shirt naar boven en de boel verschonen. Het leek heel simpel. Maar bij haar gaat alles net even wat anders. Haar stomazak werd gewoon van haar lijf gedrukt. Ondertussen had ik het raampje al open gedraaid. Ik ben niet zo goed bestand tegen dit soort luchtjes.
Ik wierp een blik opzij en wist niet wat ik zag. Haar stoma en haar stoma uitgang heb ik vaker gezien. Maar zo'n lekkage niet. Terwijl vriendinnetje heldhaftige pogingen deed om de boel, half liggend te verschonen, gebeurde het. Er volgende een complete vulkaanuitbarsting. Dit was niet te houden... We werden er een beetje lacherig van, maar ondertussen begon ik wel wat last te krijgen van antiperistatilische bewegingen ( kennelijk heb ik ooit opgelet bij een biologieles). Kotsneigingen dus. Combineer dat eens met de slappe lach. Nog net op tijd kon ik een parkeerplaats te bereiken en de auto uitvluchten.
Uiteraard was ik niet te beroerd om vriendinnetje te helpen. Terwijl zij de boel onder controle probeerde te houden, met twee handen de boel vast houden, probeerde ze uit de auto te stappen. Maar als je twee handen nodig hebt om de boel vast te houden en je ene arm nog in de gordel hebt zitten dan wordt het wel lastig. Maar het lukte. De vulkaanuitbarsting werd verschoond en opgeruimd. Op een parkeerplaats met een stuk of 10 bankjes zou je toch minstens één prullenbak verwachten. Die was er niet. Maar om die vulkaanuitbarsting nu in dat zakje in mijn auto mee te nemen... Vriendinnetje vroeg of je uit deze smurrie DNA kon halen. Vast wel. Dus je begrijpt het. Het zakkie ging niet mee en we zijn te traceren aan de hand van DNA.
Dus... Ik ben wel eens prikkelbaar. Maar o, wat heb ik het makkelijk. Voor vriendinnetje is het een stuk lastiger. Als dit soort uitbarstingen op elk willekeurig moment kunnen gebeuren dan denk je nog wel eens na voordat je de deur uitgaat. Maar hoe ziet haar toekomst eruit? Van origine is ze leerkracht. Stel je voor dat dit gebeurd als je staat les te geven? Vraag je dan aan die kleuter of ie je even helpt? Dacht het niet. Voor mij is het duidelijk. Voor de klas is geen optie. En eerlijk... Ik zie ook weinig andere mogelijkheden.
Dus ja, ik ben letterlijk en figuurlijk wel eens prikkelbaar, lekker knus in de veiligheid van mijn eigen huis. Maar vriendinnetje kent die veiligheid niet. Met alle consequenties van dien... Normaal zou ik mijn blog afsluiten met een lekkere kwinkslag, een grap of een grol. Maar hier zie ik de humor even niet van in...
(Uiteraard werd dit verhaal geschreven met toestemming van mijn vriendinnetje..)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten