Lekker bezig....

Ik zeg... lekker bezig! En daar heb ik niets aan toe te voegen!!

Mon chateau oftewel de sleurhut

Jezus mam, wat moet je daar nou mee?? Dat was de eerste reactie van de jongste dochter toen ik vorig weekend met een sleurhut aan kwam zetten. Daarna riep ze nog: Moet je kijken hoe je hier woont, dan ga je toch niet met een caravan op vakantie? Nou, lieve schat. Dit is Mon Chateau. Mijn pimpproject. Oudste dochter was meteen enthousiast en bood spontaan aan om mee te helpen pimpen. Die zag het wel zitten. Rook natuurlijk ook meteen kansen, want die sleurhut kunnen ze natuurlijk lenen...

Zoonlief betrad Mon Chateau en moest bukken. Mam... Ik pas er helemaal niet in... Nee, zoonlief, in 1978 waren de mensen nog niet zo lang. Maar hier kan ik niet eens in slapen. Jawel, gewoon je knietjes buigen... Vervolgens wees zoonlief mij er nog even op dat die sleurhut bijna net zo oud was als ik en dat je dat wel kon zien. Oud en krakkemikkig. Dank je zoonlief, mag toch hopen dat je alleen die caravan bedoelde?

Als je hele dagen thuis zit wil je wel eens wat anders dan wassen, strijken en het huis schoonmaken. Eigenlijk wilde ik een campertje. Maar dat paste niet in ons budget. Dus werd het een Chateau, Mon Chateau, mijn  kasteeltje, mijn sleurhut. Dan kunnen manlief en zoonlief lekker op de motor toeren en sjees ik er achteraan...

Maar het ding is oud. Stokoud. Dus moet er het nodige gepimpt worden. Ik pimp me suf. Met een beetje plakfolie, stof en goede wil kom ik een heel eind. Nieuwe gordijnen, bekleding en de boel eens lekker opfrissen. In mijn vorige leven zou alles in een weekje af zijn geweest. In dit leven doe ik er ietsje langer over. Maar ik heb lol. De stapel met was groeit weer, de spinnen bouwen hun mooiste web, het onkruid tiert weer welig. Maar ik denk: Go for it, pimp it up!

Dus als iemand nog een leuk kampeeradresje weet....

Wat nu weer?

Brand! Brand! Even overwoog ik op de plaatselijke brandweer te bellen. Denk alleen niet dat ze waren gekomen. Maar mijn benen stonden in brand. Niet letterlijk gelukkig. En ik dacht: Wat nu weer? Op een gegeven moment denk je toch echt alles wel een keertje gehad te hebben. Niet dus.

Vorige week woensdag mocht ik midden in de nacht een bezoekje brengen aan de huisartsenpost. Niet vanwege die brand. Die was allang weer geblust. Nou valt onze huisarts onder de huisartsenpost in Doetinchem, maar ons woonadres valt onder de huisartsenpost in Zutphen. Dus mocht de huisarts vanuit Doetinchem niet bij ons thuis komen en moesten ze de huisartsenpost in Zutphen vragen om bij ons op bezoek te komen. Dat wilde ik niet. Dus met veel moeite kroop ik in de auto om toch een bezoekje te brengen aan Doetinchem. Opnieuw een gevalletje van: Wat nu weer?

Ik verging van de pijn, had de nodige ibuprofen naar binnen gewerkt samen met een spierverslapper. Vervolgens de boel weer naar buiten gewerkt en weer een poging om de boel naar binnen te werken. Het duurde even voordat de boel ging werken en ja, ja, aangekomen bij de huisartsenpost was de meeste pijn al over.

Volgens de dienstdoende huisarts horen klachten van de spieren niet bij EDS/ HMS. Toen ik dat hoorde was ik er meteen klaar mee. Weer iemand die er eigenlijk geen verstand van heeft. Hij dacht aan een gevalletje galstenen. Zou kunnen. Maar ik was niet overtuigd.

Geradbraakt kwam ik thuis, dook mijn nest in en liet manlief die ochtend de eigen huisarts bellen. Gelukkig begreep hij mij en dacht hij mee over mogelijkheden voor pijnstilling. Ik voelde me gehoord en begrepen. En dat is nou net wat ik nodig had.

En zo zit op dit moment mijn leven een beetje in elkaar. Wat nu weer?  Wat is het volgende wat er gaat komen? Ik neem het maar zoals het komt. Klungel een beetje in de rondte. En zie wel wat er nu weer komt....