Het kreng in mij...

Er schuilt een kreng in mij. Duh, je wist dat al of je vermoedde het al. Het kreng in mij heeft er soms moeite mee om adequaat en empatish te reageren...

Als iemand zucht en steunt dat ie zo moe is omdat ie veel te laat naar bed is gegaan, dan denkt het kreng in mij: Niet zeuren, één goede nachtrust en je bent er weer vanaf. Ik kom er niet meer vanaf.

Als ik iemand tegen kom die zegt dat ie nog in de tuin gaat wroeten, boodschappen moet halen en de was op moet hangen en dat allemaal op dezelfde ochtend, dan denkt het kreng in mij: Maar jij kunt het in een ochtend, ik doe daar de hele dag over...of twee dagen... of de hele week.

Als ik iemand tegenkom die ik in tijden niet meer heb gesproken en diegene begint meteen over een kwaaltje waar ie last van heeft dan denkt het kreng in mij: Het is maar één kwaaltje. Loop niet zo te miepen.

Als de onbekende pakketbezorger de eerste keer dat ie een pakketje komt bezorgen zegt dat ie veel teveel pakketjes moet bezorgen dan denkt het kreng in mij: Maar jij kunt werken, ik niet...

Als ik een onverwachtse pijnscheut voel en ik roep au en iemand zegt: God,  heb je er echt zoveel last van, dan denkt het kreng in mij: Dat zie je toch, ik heb het je toch verteld, denk je dat ik het verzin?

Ja, het kreng in mij. Het kreng in mij denkt het wel, maar zegt het niet. Ik glimlach vriendelijk, toon begrip. En begrijp dat iedereen leeft in zijn eigen belevingswereld.

Maar soms zou ik het wel eens willen laten ontsnappen. Dat kreng in mij...

Internetwijsheid

In groep 5 leerde ik de kinderen wat samengestelde woorden zijn. Een klompenmaker is een maker van klompen, een fietsendrager is een drager voor je fiets en een slaapzak is een zak om in te slapen. En zo bestaat de Nederlandse taal uit heel veel samengestelde woorden.

Zo ook het woord internetwijsheid. Wijsheid door het internet. Nou, ik kan je vertellen dat ik er vaak niet wijzer door word.

Sinds ik de diagnose hypermobiele EDS/HMS en secundaire ME/CVS heb gekregen is mijn favoriete zoekmachine (een machine om te zoeken...) Google. Ik Google er wat vanaf.   De ene helft is van mening dat hypermobiele EDS en HMS hetzelfde zijn, de andere helft zegt dat dat niet zo is. Hetzelfde geldt voor ME/CVS. Zoveel mensen, zoveel meningen. Volgens de reumatoloog is hEDS toch echt hetzelfde als HMS, maar volgens de revalidatiegeneeskundearts is dat niet het geval. Ik vind het allemaal best. De pijn en de vermoeidheid zijn er en daarnaast nog een hele waslijst aan klachten. En onder welke noemer dat dan valt interesseert me niet zo.

Een ander verhaal is echter medicatie en revalidatie. Ook daarin zijn zoveel meningen en ervaringsverhalen. Ik word er niet wijzer van, ik word er alleen maar onzeker van. Kan ik nou wel of niet een spierverslapper gebruiken, moet ik nou wel of geen pijnstillers slikken, zijn braces nou wel of geen handige hulpmiddelen. Voor dat alles geldt dat de algemene tendens is: niet doen.

Toch gebruik ik af en toe een spierverslapper. De eerste keer zou ik ze 14 dagen achter elkaar mogen nemen. Na 4 dagen ben ik er mee gestopt, rondom alle gewrichten begon de boel los te zitten en toen alles onderin mijn rug begon te knakken vond ik het wel een beetje eng worden. In overleg met de huisarts neem ik er nu één als de druk op de ketel echt te groot wordt. En ik neem ze 's avonds in, want de bijwerking is dat je er suf van wordt. Slaap ik ook eens lekker... Het grote nadeel is dat ik de volgende dag niet mag autorijden. Dan voel ik me pas echt gehandicapt, ik vind dat een grote beperking.

Pijnstillers worden afgeraden omdat je dan de pijn minder voelt ( ja, duh, een pijnstiller is ook weer een pracht van een samengesteld woord, het stilt de pijn). Bij het gebruik van pijnstillers zou je dan eerder over je grenzen gaan, want weer leidt tot extra klachten. Maar eerlijk? Als je je beroerd voelt van de pijn dan is het best fijn om daar iets voor te gebruiken. Als je je maar bewust blijft van de consequenties die het kan hebben.

Hetzelfde geldt voor het gebruik van braces en het revalidatieproces. Heel veel internetwijsheid en iedere arts vind daar weer wat anders van...

Gelukkig hebben we hier in de Achterhoek ons gezonde boerenverstand (mooie samenstelling..). En dat gebruik ik dan maar...

Sex

Hypermobiliteit is handig bij sex, vertelde de reumatoloog mij heel stoïcijns. Het was bij een heleboel meer dingen erg handig, maar ik heb het of niet meer gehoord of ik ben het gewoon vergeten. Vergeetachtigheid heeft toch ook zo zijn voordelen. Of ik was gewoon onder de indruk van de manier waarop de reumatoloog het bracht.

Als je nu denkt dat ik hier mijn sexleven ga bespreken dan heb je het mis. Dat ga ik dus echt niet doen.

Oké, handig bij sex dus. Ik kan nu dus iedereen aanraden om even uit te testen of zijn of haar partner hypermobiel is. Want dat is handig bij sex. Volgens de reumatoloog. Ik laat me er niet over uit of het handig is...  Ik zou het wederzijds testen, want stel je nou voor dat je allebei hypermobiel bent. Dat brengt ongetwijfeld ongekende mogelijkheden met zich mee. Ik wens je succes.

Hypermobiliteit is vast te stellen op basis van verschillende methodes. Bij de reumatoloog werd op basis van de eenvoudige methode mijn hypermobiliteit al vastgesteld. Afgelopen week mocht ik bij de revalidatiegeneeskundearts opnieuw mijn trucjes laten zien, volgens de andere methode. Er kwam zelfs een gradenboog aan te pas. Alleen mijn knieën bleken niet hypermobiel te zijn. Jippie! Dat klopt ook wel. Daar heb ik ook de minste klachten. Zou dat consequenties hebben voor de sex? Ook nu laat ik me daar weer niet over uit!

Ik wens je dus succes met het uittesten van manlief of vrouwlief. Wellicht heb je daarna een enerverend weekend. En anders wens ik je gewoon Fijne Paasdagen!!

On a good day, on a bad day

On a good day, on a bad day, that's all I have to say!!

Het rouwproces

Inmiddels is het bijna 9 jaar geleden dat hij is overleden. Mijn vader. Het jaar ervoor werd hij ziek. Longkanker. In het jaar voorafgaande aan zijn overlijden ben ik er echt letterlijk ziek van geweest. Ziek van de wetenschap dat ik afscheid moest gaan nemen van mijn steun en toeverlaat. Mijn vader.

In het jaar dat hij ziek was begon het afscheid nemen. In veel opzichten. Gedurende dat jaar moest mijn vader afscheid nemen van steeds meer dingen die hij niet meer kon. Bij elke feestdag en verjaardag die er gevierd werd wist je dat het de laatste was.

Inmiddels was ik redelijk gepokt en gemazeld in het afscheid nemen van dierbaren, maar vaak kwam hun overlijden totaal onverwachts. Het proces van langzaam afscheid nemen had ik nog niet eerder van zo dichtbij en zo intens meegemaakt.

Mijn vader probeerde er in dat jaar er een mooi jaar van te maken, mooie herinneringen te bouwen. Ondanks zijn pijn en verdriet omdat hij wist dat hij zou komen te overlijden. Het is hem gelukt. Hij heeft mooie herinneringen voor en met ons gebouwd. Niet alleen in dat jaar, vooral in al die jaren ervoor dat hij mijn vader mocht zijn.

Ook ik moet afscheid nemen van een aantal dingen die ik niet meer kan. Maar, o, wat zijn dat eigenlijk onbenulligheden als je ze vergelijkt met het afscheid moeten nemen van het leven en je dierbaren. Dus voel ik me gezegend en heb ik een intense bewondering van diegenen die ernstig ziek zijn of terminaal maar  er toch een positieve draai aan weten te geven. Dat vraagt om respect, diep respect. Mijn respect hebben ze!

Toekomstdromen

Zou niet iedereen ze hebben? Toekomstdromen? Kleine en grote wensen die je uit laat komen?

Ooit waren we fervent motorrijders. Maar met de komst van de kinderen hebben we dat opzij gezet. Toch droomde manlief er al jaren van om weer te gaan motorrijden. Aangezien zoonlief het motorgen heeft geërfd werd er de laatste tijd flink gekwijld bij het aanzien van motoren. Samen togen ze naar de motorbeurs waar ze moe en voldaan en vol wilde ideeën vandaan kwamen.

Dus manlief droomde... En zoonlief ook... Maar manlief maakte zich ook zorgen. Ooit reden we samen maar dat is helaas niet meer mogelijk. Zelf rijden is geen optie en achterop de buddyseat plaatsnemen ook niet. Dus wilde manlief zijn dromen opzij zetten. Dat leek mij niet wijs. Ik kan dan wel beperkt zijn in mijn doen en laten maar dat wil niet zeggen dat een ander zich moet laten beperken!

Dus keken beiden heren rond... en kwam manlief een motor tegen die hij wel erg leuk vond. Manlief werkt met machines en af en toe gaan zoonlief mee om te helpen. Zo ook gisteren. Manlief vroeg aan zoonlief of hij niet even mee kon gaan om naar een rode machine te gaan kijken. Tuurlijk wilde zoonlief dat. In de veronderstelling dat ie naar een kraan of shovel ging kijken nam zoonlief zijn overall en werkschoenen mee. Groot was dan ook zijn verbazing toen bleek dat die rode machine iets heel anders bleek te zijn.

Dolenthousiast kwamen beide heren terug met die rode machine. Een droom was uitgekomen.

En ik? Ik kan er alleen maar van genieten dat mijn mannen hun droom uit hebben laten komen. En mijn dromen?? Ik heb het geluk dat heel wat mijn mijn wensen en dromen ook echt zijn uitgekomen! Dus geniet ik gewoon van het leven. Ik geef het een dikke negen!

De wilde vijf minuten...

Hier in huis hebben we de wilde vijf minuten. Die hebben we al een tijd geleden ingevoerd. Dus als ik roep dat het weer tijd is voor de wilde vijf minuten beginnen mijn drie pubers alledrie te zuchten, te kreunen en te steunen en is er steevast één die roept: Nee hè, mam!

In die wilde vijf minuten moet het even gebeuren. De één schilt de aardappels,  de ander vervangt de vuilniszakken, de derde ruimt de was op. Die vijf minuten is natuurlijk veel te kort. Het worden er altijd 10 of 20 of.... Dus plak ik er nog een aantal opdrachten achteraan.

Het resultaat is dat de boel weer aardig opgeruimd is en dat mijn hoofd leeg is. Een echte aanrader voor iedereen die kinderen heeft!

Afgelopen zondag werd het wat drastischer aangepakt. We hadden de wilde zondag. Ik heb ze maar niet verteld dat het een wilde zondag zou worden. Al dat gesputter...

Dus werden er stallen uitgemest, het gras gemaaid, de klimop gesnoeid, onkruid gewied en nog heel veel meer. Uiteraard kon ik het niet nalaten om mee te helpen. Dat heb ik de volgende dag wel gemerkt, maar daar gaat het nu even niet om.

Wat mijn lieftallige gezin niet wist is dat ze gewoon mijn hele Things tot do lijstje hebben afgewerkt. Ik moe (lekkere dooddoener) maar tevreden.

Ik zou zeggen: voer ze in, die wilde vijf minuten!

De wereldreis

Je kent ze wel, enthousiaste mensen die hun grenzen letterlijk en figuurlijk willen verleggen. Grenzen overgaan. Ze gaan op wereldreis en bezoeken veel verschillende landen. Ik kan dat wel waarderen. Nu heb ik zelf die drang nooit zo gehad en heb ik het bij een aantal Europese landen gehouden. Ja, ik zou nog wel eens naar Schotland willen. En naar Portugal. Daar houdt het voor mij mee op.

Ook mijn kinderen gaan grenzen over en verleggen hun grenzen. Alleen maar goed. Soms gaan ze een grens over en moeten ze even worden teruggefloten. Zodat ze weer weten waar de grens ligt.

Ik ga andere grenzen over. Verleg andere grenzen. In mijn werkzame leven heb ik aardig wat grenzen verlegd. En ongetwijfeld heb ik ook wel eens de grens overschreden.

Op dit moment ontdek ik hele andere grenzen. De grenzen van mijn eigen mogelijkheden. Ze liggen altijd dichter bij dan dat ik denk. Dus steek ik ze regelmatig over. Niet altijd even handig. Dus ik ben zoekende... naar mijn eigen grenzen. Ik heb ze nog niet gevonden.

Bij het verleggen van de grenzen heb ik altijd de associatie dat de grens verder weg is dan het punt waarop je je nu bevindt. Nu kom ik tot de ontdekking dat die grenzen veel dichter bij liggen dan dat ik ooit voor mogelijk had gehouden. Maar ook nu weet ik nog niet waar ze liggen. Ik hoop ze snel te vinden.

Ik blijf ernaar zoeken op mijn eigen wereldreis...