Maar het is niet elke dag feest. En zelf de slingers ophangen kost me soms toch wel een beetje moeite. Vaak hoor ik van mensen om me heen dat ze vinden dat ik zo positief met mijn HSA/HSD om ga. Dat probeer ik ook. Maar soms lukt dat even niet.
In gesprekken met bijvoorbeeld artsen en het UWV kan ik er gewoon niet omheen draaien. Moet ik vertellen hoe ik mijn dag door breng en wat de klachten zijn. En dan gaan de waterlaters spontaan stromen. Het feit dat ik niet kan werken en het grootste gedeelte van de dag op de bank of op bed doorbreng vind ik gewoon lastig. En dan roept iedereen: U moet gaan werken aan de acceptatie....
Maar verdorie... ik werk continue aan de acceptatie. Maar elke keer komt er nieuwe gekkigheid om de hoek kijken... en soms ben ik gewoon klaar met de acceptatie. En vraag ik me af of het een kwestie van accepteren of van rouwen is...
Als ze morgen 1 miljoen euro op mijn bankrekening storten kan ik dat best accepteren, maar als de Belastingdienst morgen zegt dat ik ze 1 miljoen euro schuldig ben dan kan ik dat wat moeilijker accepteren.
Laten we gewoon eerlijk zijn: de leuke dingen in het leven zijn gewoon makkelijker te accepteren. Daar sta je niet bij stil... en zo is het nou eenmaal het leven... je staat er vaak niet bij stil wat je allemaal hebt totdat je het niet meer hebt. En dat geldt voor velen...
Acceptatie volgt vaak na een periode van rouw. Heel simpel: mijn vader is, inmiddels 10 jaar geleden, overleden. Dat heb ik geaccepteerd. Maar daar ging wel een periode van rouw aan vooraf. En zo geldt dat voor meer dingen in het leven.
Dus werken aan de acceptatie is voor mij vaak eerst een kwestie van rouwen. En dat gaat gepaard met verdriet. En als je verdrietig bent is het wat lastiger om zelf de slingers op te hangen.
Gelukkig ben ik gezegend met een man, een zoon, twee dochters en twee schoonzonen die mij helpen om de slingers op te hangen.
Maar in november hang ik zelf de slingers op! Blauwe! Want dan wordt ons leven verrijkt met een kleinzoon. En ja, dan is het leven echt een feest!!
