Mijn lijf blijft me verbazen.
Terwijl ik achter mijn tablet zit en een poging waag om wat te lezen merk ik dat ik wel heel erg mijn best moet doen om iets te kunnen lezen. Ik zie vlekken en kan geen enkele zin lezen. Mijn bril zal wel vies zijn. Dus poets ik hem. Maar met of zonder bril. Ik blijf de boel maar wazig zien.
En ik denk: Wat nu weer?
Terwijl ik een dappere poging waag om de douche schoon te maken, wat een rotklus, zie ik ineens dat één van mijn vingers de andere kant op staat. Vinger uit de kom. Ik druk hem terug. Jeetje, schoonmaken is best gevaarlijk werk.
En ik denk: Wat nu weer?
Terwijl ik een poging doe om in slaap te vallen schiet in 1 keer mijn hand spontaan omhoog en een paar dagen later gebeurd dat bij 1 van mijn voeten. Ik moet er eigenlijk wel om lachen... Dat was vreemd...
En ik denk: Wat nu weer?
Sinds mijn nachtelijke bezoekje aan de huisartsenpost een paar maanden geleden blijft mijn middenrif pijnlijk. En inmiddels heb ik ook last van mijn slokdarm en regelmatig een brok in mijn keel. Ik krijg geen hap door mijn keel. Het heeft vast iets met elkaar te maken....
En ik denk: Wat nu weer?
Op een nacht besluiten mijn onderbenen ook eens grapjes uit te halen. Een tijdlang voel ik pulserende elektrische schokjes. Een rare gewaarwording..
En ik denk: Wat nu weer?
Mijn handen en vingers doen zeer... al maanden... maar het wordt steeds erger... Met manlief ben ik in de bouwmarkt en ik krijg stekende pijnen in mijn handen. Het enige wat ik kan zeggen is: au, au, au. Zie je me daar al staan? Wapperend met mijn handen? Zelf het vasthouden van het boodschappenlijstje was gisteren een uitdaging.
En ik denk: Wat nu weer?
Staan en lopen zonder pijn wordt een steeds grotere uitdaging. Vanaf mijn enkels voelt het alsof mijn voeten in omvang verdrievoudigd zijn. Maar in het echt zien ze er nog steeds gewoon uit....
En ik denk: Wat nu weer?
Het eten van bijvoorbeeld pinda's sla ik tegenwoordig maar over. Mijn kaken vinden dat niet grappig. Die willen maar met moeite heen en weer. Het knappende geluid van de speling in mijn kaken voelt niet fijn aan mijn oren...
En ik denk: Wat nu weer?
Soms maak ik me zorgen. Het wordt steeds gekker. Soms moet ik er gewoon om lachen. Ik weet dat het er bij hoort. Maar het maakt me soms moedeloos en onzeker.
En ik denk: Tja, ik weet even niet wat ik denk...
