Dement

Soms denk ik wel eens dat ik dement begin te worden. Nou weet ik wel dat dat niet zo is, maar toch....

Degenen die mij een beetje kennen weten dat ik eigenlijk een supergeheugen heb. U vraagt, wij draaien. Het meeste weet ik me nog wel te herinneren. Ik heb zelfs nog herinneringen aan de peuterspeelzaal.

Maar dat supergeheugen laat me een beetje in de steek. Tuurlijk weet ik dat met het toenemen van de jaren het geheugen je een beetje in de steek gaat laten maar het gaat nu wel razendsnel. Vraag me 's morgens iets en even later weet ik het niet meer.

Mam, wil jij... Tuurlijk wil ik dat. Oeps, vergeten. Tegenwoordig appen de kinderen me: Mam, denk je eraan... Ja, schat. En 3 tellen later ben ik het alweer kwijt.

Daar maak ik me een soms een beetje zorgen over. De jongste zei dat een vriendinnetje van haar soms de concentratie van een pinda heeft. Ik voel me soms ook die pinda... Nu kun je denken: maak je niet druk, daar hebben we allemaal last van, waar heb je het over. Klopt, je hebt gelijk. Maar....

Het zorgt ervoor dat ik ook minder geconcentreerd kan autorijden. Ik neem tegenwoordig weleens een stoeprandje mee of heb niet helemaal door dat een verkeerslicht 3 kleuren heeft. En dat baart me zorgen.

Dus toog ik naar de huisarts. Eigenlijk niet daarvoor, maar goed, als ik er eenmaal ben heb ik vaak wel een klein waslijstje bij me. En ik kreeg een geheugentest. Een standaardtestje. Glansrijk doorstaan. Ik weet echt wel welke dag het is. Ik vergeet gewoon andere dingen...

Toen kwam het gesprek op autorijden. En dat manlief ook al een paar keer had aangegeven dat het toch met de concentratie echt gedaan was. Een beetje rondhobbelen in de buurt wil nog wel, maar wordt het drukker op de weg of ben ik er niet bekend dan is dat tegenwoordig wel een dingetje. En dan moet je een besluit gaan nemen. Stop ik met autorijden of niet. En als je weet waar ik woon dan weet je ook dat het hebben van een auto eigenlijk een must have is....

Dus vloeiden de tranen rijkelijk. Want voor mij is dit een groot besluit.... ik word weer wat afhankelijker, ik moet weer wat inleveren... dus stel ik mijn beslissing even uit.

Zometeen eerst maar eens een OV kaart aanvragen. Als ik het niet vergeet.

Propriocepsis...uh, wat bedoel je?

Propriocepsis. Ik had er een jaar geleden nog nooit van gehoord. Maar ik word er nu mee doodgegooid. Als je gaat Googelen zie je dat het betekent dat je ledematen niet weten waar ze zich in de ruimte bevinden. HUH? Ik weet toch waar mijn armen en benen zijn? En ik bevind me in de keuken.

Nee, nee, zo werkt het dus niet. Als jij je hoofd een kwart slag moet draaien dan doe je dat en kijk je naar links of naar rechts. Misschien ben je een beetje stijf in je lijf en lukt een kwart niet helemaal. Maar als ze dat tegen mij zeggen kijk ik zo'n beetje achterom. Dat is voor mij een kwartslag. Handen recht is ook zo'n dingetje. Wat voor een ander recht is, is voor mij achterovergekanteld.

Nu gaat dat om een hand of een hoofd  maar als je hele lichaam niet weet waar ie zich bevindt, dan staat er regelmatig een tafel in de weg...of een stoel... of een parasol. Het lukt mij zelfs om twee keer achter elkaar tegen dezelfde parasol aan te lopen terwijl ik zie dat die er staat. Soms heb ik het door, vaak heb ik helemaal niet door dat ik ergens tegenaan ben gelopen. De volgende dag heb ik dan een blauwe plek, die heb ik snel door het zwakke bindweefsel, en zelfs dan vraag ik me af hoe ik er aan kom.

Mijn favoriete liedje is dan ook Alle kleuren van de regenboog van de welbekende dames van K3 want mijn lijf heeft soms echt alle kleuren van de regenboog...

Mijn scootmobiel, ja, sinds een aantal maanden heb ik er één, had ook last van propriocepsis. Ik ramde een muurtje van een buurtje en mijn knie had innig contact met een stenen bloembak. Gevolg scootmobiel dood verklaard en mijn knieschijf zit een beetje losjes, maar ach, er zit wel meer aan mijn lijf los...

Ik voelde me echt dom dat ik die scoot tegen het muurtje had geramd, want toen het ding kwam zei ik heel stoer dat het een makkie moest zijn, ik heb immers toch al een jaartje of wat mijn rijbewijs en ooit reed ik motor. Dus die scoot moest geen probleem zijn... Ik roep al jaren dat een goede motorrijder minstens 1 keer onderuit gaat (manlief behoort sinds kort ook tot de goede motorrijders, maar dat is weer een heel ander verhaal) en vanaf nu weet ik het zeker: een goede scootmobielrijder ramt minstens 1 keer een muurtje van buurtje!