Er schuilt een kreng in mij. Duh, je wist dat al of je vermoedde het al. Het kreng in mij heeft er soms moeite mee om adequaat en empatish te reageren...
Als iemand zucht en steunt dat ie zo moe is omdat ie veel te laat naar bed is gegaan, dan denkt het kreng in mij: Niet zeuren, één goede nachtrust en je bent er weer vanaf. Ik kom er niet meer vanaf.
Als ik iemand tegen kom die zegt dat ie nog in de tuin gaat wroeten, boodschappen moet halen en de was op moet hangen en dat allemaal op dezelfde ochtend, dan denkt het kreng in mij: Maar jij kunt het in een ochtend, ik doe daar de hele dag over...of twee dagen... of de hele week.
Als ik iemand tegenkom die ik in tijden niet meer heb gesproken en diegene begint meteen over een kwaaltje waar ie last van heeft dan denkt het kreng in mij: Het is maar één kwaaltje. Loop niet zo te miepen.
Als de onbekende pakketbezorger de eerste keer dat ie een pakketje komt bezorgen zegt dat ie veel teveel pakketjes moet bezorgen dan denkt het kreng in mij: Maar jij kunt werken, ik niet...
Als ik een onverwachtse pijnscheut voel en ik roep au en iemand zegt: God, heb je er echt zoveel last van, dan denkt het kreng in mij: Dat zie je toch, ik heb het je toch verteld, denk je dat ik het verzin?
Ja, het kreng in mij. Het kreng in mij denkt het wel, maar zegt het niet. Ik glimlach vriendelijk, toon begrip. En begrijp dat iedereen leeft in zijn eigen belevingswereld.
Maar soms zou ik het wel eens willen laten ontsnappen. Dat kreng in mij...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten