Wat nu weer?

Brand! Brand! Even overwoog ik op de plaatselijke brandweer te bellen. Denk alleen niet dat ze waren gekomen. Maar mijn benen stonden in brand. Niet letterlijk gelukkig. En ik dacht: Wat nu weer? Op een gegeven moment denk je toch echt alles wel een keertje gehad te hebben. Niet dus.

Vorige week woensdag mocht ik midden in de nacht een bezoekje brengen aan de huisartsenpost. Niet vanwege die brand. Die was allang weer geblust. Nou valt onze huisarts onder de huisartsenpost in Doetinchem, maar ons woonadres valt onder de huisartsenpost in Zutphen. Dus mocht de huisarts vanuit Doetinchem niet bij ons thuis komen en moesten ze de huisartsenpost in Zutphen vragen om bij ons op bezoek te komen. Dat wilde ik niet. Dus met veel moeite kroop ik in de auto om toch een bezoekje te brengen aan Doetinchem. Opnieuw een gevalletje van: Wat nu weer?

Ik verging van de pijn, had de nodige ibuprofen naar binnen gewerkt samen met een spierverslapper. Vervolgens de boel weer naar buiten gewerkt en weer een poging om de boel naar binnen te werken. Het duurde even voordat de boel ging werken en ja, ja, aangekomen bij de huisartsenpost was de meeste pijn al over.

Volgens de dienstdoende huisarts horen klachten van de spieren niet bij EDS/ HMS. Toen ik dat hoorde was ik er meteen klaar mee. Weer iemand die er eigenlijk geen verstand van heeft. Hij dacht aan een gevalletje galstenen. Zou kunnen. Maar ik was niet overtuigd.

Geradbraakt kwam ik thuis, dook mijn nest in en liet manlief die ochtend de eigen huisarts bellen. Gelukkig begreep hij mij en dacht hij mee over mogelijkheden voor pijnstilling. Ik voelde me gehoord en begrepen. En dat is nou net wat ik nodig had.

En zo zit op dit moment mijn leven een beetje in elkaar. Wat nu weer?  Wat is het volgende wat er gaat komen? Ik neem het maar zoals het komt. Klungel een beetje in de rondte. En zie wel wat er nu weer komt....