De boel uitmesten...

Soms moet het even gebeuren... Dan moet de boel uitgemest worden. Dat geldt niet alleen voor de paardenstal maar ook voor de rest van het huishouden. Elke dag neem ik me voor om weer eens gewoon te gaan functioneren. Dus begin ik 's morgens met het wasgoed. Ik heb altijd en overal was. Schone was, vieze was en dan een berg vouw- en strijkgoed. Altijd al gehad, niets nieuws onder de zon en wie herkent het niet? Dus in een dappere poging om bij te blijven werk ik de boel weg. Dat lukt.

Om 11 uur moet ik bij de preventiemedewerker (tandarts) zijn. Maar omdat mijn keukenladen hoognodig uitgemest moeten worden pak ik, voordat ik wegga, de eerste la helemaal uit. Alles staat op het aanrecht... Dan moet ik het wel doen.  Maar als ik terugkom met een mooi schoongemaakt bekkie ben ik enigszins verbaasd. Chips, ik was even vergeten dat ik die la had uitgepakt.... Ik draai me om, loop naar boven, kruip in bed en val in een diepe, comateuze slaap. Na anderhalf uur worstel ik me uit bed. Maar omdat ik helemaal brak ben, van slapen moet ik zeker een uur geestelijk en lichamelijk herstellen, duurt het nog een uur voordat ik aan die keukenla begin. Maar dan ziet ie er ook weer piekfijn uit.

In een vorig leven zouden meteen alle lades (ik heb alleen maar lades, dat is zo lekker overzichtelijk, ook als er chaos in heerst) worden uitgepakt, gepoetst, gesorteerd en ingepakt worden. Vandaag houd ik het op één la. Die is in ieder geval uitgemest.

Dan volgt de paardenstal. Rotklus en al in geen maanden gedaan. Dochterlief moet het eigenlijk zelf doen. Maar in dat vorige leven streek ik ook wel eens met de hand over mijn hart. Dus pak ik de greep, de kruiwagen en begin. Na anderhalve kruiwagen strijk ik weer eens met de hand over mijn hart. Maar nu letterlijk. Mijn hart gaat als een gek tekeer en ik ben compleet buiten adem. Jeetje, de stal uitmesten is inmiddels topsport geworden. Maar ik ga door.  Kom op zeg. Ik laat me niet kennen. En als ik de derde kruiwagen weg rijdt hijg ik nog harder. Op naar de vierde kruiwagen. En terwijl ik de eerste schep mest in de kruiwagen gooi ben ik er in één keer helemaal klaar mee. Bekijk het maar. Dit is het me niet waard.

Toch wel enigszins geschrokken van de reactie van mijn eigen lijf kom ik weer een beetje tot rust. Dit was gewoon te dikke shit. Voorlopig mest ik helemaal niets meer uit!!

Ik schrijf dit stukje en laat het aan mijn zoon lezen. Zijn reactie: Mam, je moet ook niet met je hand over het hart strijken, je moet over het wasgoed strijken!