De slappe lach...

In één keer is ie daar... de slappe lach. De heerlijkste lach die er is. Mijn beste slappe lach was ooit met een dierbaar, helaas veel te vroeg overleden, vriendinnetje onder de wiskundeles. Of met een ander vriendinnetje en mijn zus toen we in het Amelterbos door een droog slootje fietsten.... eh...vielen. De sloot was droog maar één van ons hield het letterlijk en figuurlijk niet droog. Het moment kun je niet uitleggen, je moet er bij zijn geweest.

De laatste tijd heb ik ook wel eens de slappe lach. Die ene keer dat ik op de bank zat en mijn been begon te trillen, te schudden en heftig heen en weer begon te gaan. Ik lag in een deuk.

Op één van de momenten dat ik mijn pen vast heb, iets wil ik opschrijven en geen letter op papier kan krijgen door het krachtsverlies in mijn handen. Met de linkerhand waag ik poging om de rechterhand te sturen. Zinloze actie... En ik lag in een deuk....

Ik volg een cursus en blijf overnachten. Op het station in Den Haag aangekomen loop ik met mijn rolkoffertje naar het hotel. Het is nog geen kilometer. Zonder dat ik het door heb laat ik mijn koffer vallen. Eerst denk ik nog dat er een steen los ligt. Maar als me dat nog twee keer overkomt weet ik wel beter.... En ik lag in een deuk...

Maar soms lach ik niet... Dan overkomt het me. Krijg ik het pak melk niet open, kan ik mijn aardappels niet prakken, is een pak suiker tillen al te zwaar.

Ambitieus liep ik laatst met twee weidepaaltjes de wei uit. Eerder kon ik er toch wel een stapeltje tillen... Nu moest ik al na 10 meter één van de weidepaaltjes aan mijn man geven.

Voor mijn moeder kocht ik een douchekrukje. Ik denk nog geen 800 gram. Van de parkeerplaats naar haar huis is het nog geen 50 meter. Maar wat was ik blij dat ik er was. Mijn elleboog en pols voelden aan alsof ze terplekke zouden afscheuren.

En op zulke momenten.... Nee... Dan lig ik echt niet in de deuk!